Priapizm jest bolesną, wydłużoną erekcją, trwającą powyżej 4 h, która powstaje bez udziału popędu seksualnego. Może być ona wywołana leczeniem wstrzyknięciami do ciał jamistych takimi środkami, jak trazodon, chlorpromazyna lub prazosyna oraz schorzeniami, takimi jak anemia sierpowata, białaczka, nowotwór przerzutowy lub urazem.

Nieprawidłowo leczony priapizm może prowadzić do trwałego zniszczenia tkanki odpowiedzialnej za wzwód. Priapizm jest urologicznym stanem naglącym i nie wolno opóźniać leczenia.

Istnieją dwa rodzaje priapizmu: częstszy typ niskoprzepływowy i bardzo rzadki typ wysokoprzepływowy, związany z urazem krocza (obszaru pomiędzy odbytnicą i prąciem). Priapizm wysokoprzepływowy może występować w sposób przerywany.

W priapizmie niskoprzepływowym należy przerwać erekcję w przeciągu 12 h. W znieczuleniu miejscowym pobiera się strzykawką krew z prącia w celu obniżenia ciśnienia i złagodzenia bólu. Przepłukuje się następnie ciała jamiste roztworem soli, aby usunąć skrzepy krwi. Jeśli to nie zadziała, podaje się lek (fenylefryna), żeby obkurczyć naczynia krwionośne i obniżyć napływ krwi do prącia. Jeśli to konieczne, należy zabieg powtórzyć.

W przypadku nieskuteczności dotychczasowego leczenia konieczne staje się leczenie chirurgiczne. Jeżeli priapizm leczony jest w ciągu 24 h to leczenie chirurgiczne ma duży odsetek skuteczności. Zabieg chirurgiczny po tym czasie prawdopodobnie się nie powiedzie. Ostatecznie priapizm może prowadzić do zwłóknienia, uniemożliwiając wyzdrowienie.