Zabieg podwieszenia pochwy jest zabiegiem operacyjnym stosowanym w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu, które polega na popuszczaniu moczu podczas kichania lub kaszlu. Przyczyną tego stanu jest osłabienie szyi pęcherza i mięśni dna miednicy, co zdarza się często u kobiet po kilku porodach drogami natury.

Podczas operacji pęcherz moczowy i cewka moczowa zostają podniesione do góry przy użyciu szwów przebiegających od pochwy do spojenia łonowego.

Operacja wymaga wykonania cięcia w powłokach jamy brzusznej, przeprowadzana jest w znieczuleniu ogólnym i trwa 1–2 godziny.

Podczas operacji przez niewielkie nacięcie w powłokach jamy brzusznej wprowadzany jest do pęcherza moczowego cewnik, aby odprowadzać mocz.

Cewnik będzie każdego dnia zamykany przy użyciu narzędzia chirurgicznego nazywanego klemem, aby umożliwić wypełnienie pęcherza i oddanie moczu normalną drogą. Jeśli to się nie udaje, klem zostaje zdjęty z cewnika, aby tą drogą odprowadzić mocz, a cała procedura zostaje powtórzona następnego dnia. Kiedy oddanie moczu w sposób naturalny staje się możliwe, cewnik zostaje usunięty. Zwykle ma to miejsce około 4–5 dnia po zabiegu.

Przeciętna długość pobytu w szpitalu wynosi 7–10 dni, po 6–8 tygodniach możliwy jest powrót do dotychczasowego trybu życia.

Nową, alternatywną w stosunku do zabiegu podwieszenia pochwy metodą jest zabieg taśmowego podwieszenia cewki moczowej. W powłokach jamy brzusznej wykonywane są trzy niewielkie cięcia, przez które, przy użyciu specjalnej taśmy, pęcherz oraz cewka moczowa zostają uniesione. Zapobiega to wyciekaniu moczu.