Oko pracuje w sposób podobny do aparatu fotograficznego. Światło wnika do oka i ogniskowane jest na siatkówce, warstwie wrażliwej na światło, mieszczącej się z tyłu gałki ocznej.

Przezroczystą częścią przedniego odcinka gałki ocznej jest rogówka, która stanowi większą część siły łamiącej układu optycznego oka. Soczewka położona jest za tęczówką, barwną częścią oka, i posiada zdolność ogniskowania promieni świetlnych. Mięśnie przytwierdzone do soczewki zmieniają jej kształt, co umożliwia ogniskowanie światła przy spojrzeniu na przedmioty bliskie lub dalekie.

Źrenica jest czarną dziurą, która znajduje się w centrum tęczówki. Jej wielkość zmienia się, kontrolując tym samym ilość światła padającego na siatkówkę. Jej działanie przypomina działanie przesłony w aparacie fotograficznym. W ciemności (przy małej ilości światła) źrenica rozszerza się tak, by więcej światła mogło wniknąć do oka. Natomiast przy jasnym oświetleniu staje się ona mniejsza, przez co ilość światła wpadającego do oka ulega zmniejszeniu.

Siatkówka zmienia obraz postrzeganego świata zewnętrznego na impulsy elektryczne, które drogą nerwu wzrokowego wędrują do mózgu.

Powieki ochraniają i oczyszczają frontową część gałki ocznej. Dzięki mruganiu powieka górna spłukuje łzami powierzchnię gałki ocznej. Łzy produkowane są przez gruczoły znajdujące się poza gałką oczną i w powiekach. Odpływają one z powierzchni gałki ocznej do nosa przez kanał łzowy.

Mięśnie przytwierdzone do powierzchni gałki ocznej pozwalają na synchroniczny ruch obu gałek. Ze wszystkich stron, z wyjątkiem części przedniej, obie gałki chronione są przez kości oczodołu.