W sercu znajdują się cztery zastawki przepuszczające krew w jednym kierunku. Dwie zastawki zapobiegają cofaniu się krwi do przedsionków w czasie skurczu komór (zastawka mitralna po stronie lewej i zastawka trójdzielna po prawej). Dwie inne zastawki, położone w ujściach komór, zapobiegają cofaniu się krwi z dużych tętnic do komór, gdy te zaczynają się ponownie napełniać (zastawka aortalna po stronie lewej i zastawka pnia płucnego po prawej).

Choroby obejmujące zastawki mogą doprowadzić do przecieku (niedomykalności) lub zwężenia (stenozy). Wymienione wady najczęściej dotyczą zastawki aortalnej i mitralnej.

Przyczyną zwężenia lub niedomykalności trójpłatkowej zastawki aortalnej mogą być wady wrodzone, uszkodzenia mechaniczne lub zakażenie bakteryjne (zapalenie wsierdzia).

Zastawka mitralna ma złożoną budowę. Tworzą ją dwa płatki, a brzeg każdego z nich jest przymocowany za pomocą mocnych włókien (strun albo nici ścięgnistych) do dwóch mięśni brodawkowatych, wystających do światła lewej komory serca. Zapobiegają one wywijaniu się płatków zastawki na zewnątrz.

Zastawka pnia płucnego jest podobna do zastawki aorty. Wrodzona stenoza płucna może wymagać operacyjnej korekcji. Zastawka trójdzielna przypomina zastawkę mitralną. Jej nieszczelność rzadko jest przyczyną kłopotów, ponieważ podczas skurczu prawej komory i wyrzucania krwi do tętnicy płucnej na zastawkę oddziałuje niezbyt wysokie ciśnienie.

Metody poszerzania zwężonych ujść zastawkowych obejmują plastykę za pomocą napełnionego balonu, przeciąganego przez zastawkę, i zabiegi kardiochirurgiczne. Uszkodzone zastawki można zastąpić zastawkami sztucznymi albo naturalnymi - pobranymi od dawców lub od zwierząt (świń).