Zawał serca jest nazywany przez niektórych pacjentów atakiem serca. Podczas zawału część mięśnia serca umiera. Jego przyczyną przeważnie jest zakrzep w tętnicy wieńcowej, do którego doszło w miejscu gromadzenia się substancji tłuszczowych (blaszki miażdżycowej). Zamyka on światło tętnicy wieńcowej, co pozbawia tkanki sercowe niezbędnego dla życia tlenu. W ciągu kilku minut od zablokowania tętnicy wieńcowej mięsień zaczyna obumierać.

Ból towarzyszący zawałowi charakterem przypomina ból dławicowy i jest odczuwany w podobnych miejscach - w klatce piersiowej, za mostkiem, promieniuje do barków, ramion, szyi, żuchwy i pleców - ale jego natężenie jest przeważnie większe. Ból zawałowy dłużej trwa - od około 30 minut do kilku godzin - i towarzyszą mu poty, nudności, a czasem wymioty. U chorych z zawałem serca może dojść do zapaści, a bez odpowiedniego leczenia co ósmy chory umiera.

Najważniejszą zasadą postępowania w zawale serca jest natychmiastowe przewiezienie do szpitala i leczenie na oddziale kardiologicznym. Dzięki nowoczesnym metodom terapii można uratować dwukrotnie więcej chorych niż przed 20 laty.