Leczenie niewydolności serca jest na ogół bardzo skuteczne. Czasami jej przyczynę można usunąć lub skorygować: wymienić uszkodzoną zastawkę serca, naprawić wybrzuszenie ściany serca (tętniak komory), przywrócić odpowiednie zaopatrzenie mięśnia serca w krew. Jednak przede wszystkim terapia opiera się na lekach i właśnie w tej dziedzinie ostatnie lata przyniosły największy postęp, który korzystnie odmienił sytuację chorych na niewydolność serca.

Leki moczopędne (diuretyki) zmniejszają lub usuwają obrzęki i duszność spowodowane przez zatrzymaną wodę, ponieważ pobudzają nerki do większej produkcji moczu i usuwania nadmiaru soli i wody.

Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE) bardzo skutecznie zwalczają niewydolność serca. Pomagają zmniejszyć wysiłek serca, rozszerzając tętnice i przeciwdziałając powstawaniu w organizmie substancji chemicznej (angiotensyny), która uczestniczy w pobudzaniu tętnic do skurczu. Niewydolne serce wykazuje tendencję do powiększania się, stając się coraz mniej efektywną pompą, ale inhibitory ACE umożliwiają powstrzymanie tego procesu.

Może się zdarzyć, że chorego trzeba położyć do szpitala, aby leki pobudzające serce mogły być podawane bezpośrednio do żyły. Jednym z leków zwiększających siłę, z jaką serce pompuje krew, jest digoksyna.

Wydolność fizyczna chorych z wcześnie rozpoznaną niewydolnością serca i odpowiednio dobranym leczeniem jest tylko nieznacznie ograniczona. Aby to osiągnąć, trzeba jednak przyswoić sobie zasady zdrowego trybu życia: rzucić palenie tytoniu, zgubić nadwagę, używać mniej soli, łagodnie ale regularnie uprawiać ćwiczenia fizyczne, a czasem także ograniczyć ilość wypijanych płynów.