Od kilkunastu lat (w Polsce od 1993 roku - przyp. tłum) wykonuje się zabiegi polegające na niszczeniu nieprawidłowych dróg przewodzenia w sercu, odpowiadających za powstawanie zaburzeń rytmu. Do niszczenia tkanki serca wykorzystuje się ciepło powstające podczas przepływu prądu zmiennego o wysokiej częstotliwości. Ten rodzaj zabiegów nosi nazwę ablacji.

Ablacja jest szczególnie skuteczna w leczeniu arytmii związanych z dodatkową drogą przewodzenia impulsów elektrycznych pomiędzy przedsionkami a komorami - poza układem przewodzącym (jak w zespole Wolffa-Parkinsona-White’a) albo w prawidłowym układzie przewodzącym serca (w tzw. nawrotnym częstoskurczu węzłowym).

W znieczuleniu miejscowym, przez żyłę lub tętnicę w pachwinie wprowadza się do serca elektrody służące do wyznaczenia położenia drogi dodatkowej, którą następnie niszczy się energią prądu o wysokiej częstotliwości. Położenie elektrod śledzi się na ekranie rentgenowskim. Zabieg trwa przeważnie kilka godzin, a pacjent spędza w szpitalu 2 dni.

Wielką zaletą tego typu zabiegów jest to, że w razie skutecznej ablacji - co jest już regułą - można zrezygnować z długotrwałego stosowania leków zapobiegających arytmii. Najlepszymi kandydatami do ablacji są chorzy z częstymi napadami nieprawidłowego szybkiego bicia serca lub chorzy, u których leki nie zapobiegają arytmii albo wykazują poważne działania niepożądane.

Metodą ablacji można leczyć także inne rodzaje zaburzeń rytmu serca. Podstawowe znaczenie ma skierowanie chorego do ośrodka mającego doświadczenie w wykonywaniu takich zabiegów.