Implanty wewnątrzcewkowe są małymi metalowymi zwojami wprowadzanymi do cewki moczowej w celu utrzymywania jej ścian w rozwarciu. W przeciwieństwie do innych metod leczenia łagodnego przerostu prostaty, które mają na celu zmniejszenie rozmiarów gruczołu krokowego, stenty pokonują zwężenie cewki moczowej spowodowane przerostem gruczołu.

Dostępne są dwa rodzaje stentów - czasowe i stałe. Preferuje się stenty czasowe, gdyż zakładane na stałe często zarastają i blokują się.

Implanty wewnątrzcewkowe wprowadza się w krótkim znieczuleniu ogólnym. Zabieg trwa krócej niż 15 minut.

Implant wewnątrzcewkowy umieszcza się w odcinku sterczowym cewki przy użyciu teleskopu. Przez kilka tygodni po zabiegu oddawanie moczu może być nieprzyjemne.

Stenty mają jednak kilka wad. Zarówno stenty czasowe, jak i stałe mogą zarosnąć na skutek odkładania się soli wapnia. Obecność implantu wewnątrzcewkowego zwiększa także ryzyko wystąpienia infekcji układu moczowego (zapalenia pęcherza moczowego). Stenty czasowe mogą również zmienić swoje ułożenie w cewce moczowej - z tego względu należy je wymieniać co 6 miesięcy. W przypadku stentów zakładanych na stałe zarastająca otwory w siatce implantu tkanka cewki moczowej może ponownie spowodować zamknięcie światła.

Implanty wewnątrzcewkowe stosuje się tylko u pacjentów w złym stanie ogólnym zdrowia, których nie można zakwalifikować do zabiegu przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego.