Beta-blokery zwane też beta-adrenolitykami znane są od lat sześćdziesiątych XX wieku. Ze względu na skuteczność i bezpieczeństwo są często zalecane w pierwszej kolejności. Z reguły nie są drogie, a ich skuteczność potwierdzono w wielu badaniach naukowych. Ich działanie polega na zmniejszaniu obciążenia serca pracą. Leki te zwalniają rytm serca, a przez to pompuje ono mniej krwi i ciśnienie obniża się. Najpopularniejsze beta-blokery to: acebutolol, atenolol, bisoprolol, karwedilol, metoprolol, propranolol. Oczywiście, leki te - tak jak wszystkie inne - mogą występować pod nazwami, które nadali im producenci. Na opakowaniach podane są również wymienione powyżej nazwy substancji czynnych. Beta-blokery zaleca się szczególnie, gdy nadciśnieniu towarzyszy choroba wieńcowa lub gdy pacjent przebył zawał serca. W takich przypadkach ułatwiają kontrolę choroby wieńcowej i zmniejszają ryzyko powtórnego zawału. Leczenia beta-blokerami nie należy nagle przerywać. Dawkę zmniejsza się stopniowo w ciągu kilku dni, by nie spowodować nagłego wzrostu ciśnienia i przyspieszenia bicia serca.

Działania niepożądane i środki ostrożności

Beta-blokery wywołują najwięcej działań niepożądanych spośród wszystkich typów leków przeciwnadciśnieniowych. Stosowanie ich może niekiedy spowodować nadmierne zwolnienie rytmu serca. Łatwo tego uniknąć, gdy dawkę leku zwiększa się stopniowo. Powinieneś poinformować swego lekarza, jeśli Twoje tętno wynosi poniżej 50 uderzeń na minutę. Możesz je wyczuć nieco powyżej nadgarstka od strony kciuka, lekko uciskając to miejsce palcami drugiej dłoni. Najbardziej uciążliwe w przypadku stosowania beta-blokerów może być osłabienie i zmniejszenie zdolności do wysiłku. Mogą też wystąpić zaburzenia snu i zmniejszenie potencji u mężczyzn, podwyższenie poziomu cholesterolu i cukru we krwi. Jeśli chorujesz na cukrzycę lub masz problemy z cholesterolem, lekarz - o ile przepisze Ci lek z tej grupy - będzie szczególnie uważnie obserwował jego działanie. Jeśli zauważy niepożądane efekty, zmieni leczenie.